Nagrodzony Oscarem w 1962 roku dla najlepszego filmu zagranicznego Jak w zwierciadle określił wówczas Bergman jako swoje dzieło najbardziej osobiste. Tytuł filmu został zaczerpnięty z Biblii, gdzie czytamy: „Teraz widzimy jak w zwierciadle, a wonczas - twarzą w twarz. Teraz poznaję tylko częściami, wonczas poznam i sam będę poznany.” Dla Bergmana sprawą najważniejszą jest możliwość znalezienia czynnika jednoczącego ludzi, ułatwiającego im porozumienie, by mogli ujrzeć się takimi, jakimi są w istocie, a nie w wypaczonym przez lustro odbiciu. Dla reżysera czynnikiem tym wydaje się być jedno - Miłość. Obrazuje to na przykładzie skomplikowanych portretów psychologicznych i relacji między Karin, młodą kobietą chorą na schizofrenię, mieszkającą na odosobnionej wyspie na Bałtyku z mężem - lekarzem, ojcem - popularnym powieściopisarzem i przeżywającym problemy wieku dojrzewania bratem. Atmosferę filmu, z jego symboliką i metaforyką, znakomicie podkreślają doskonałe zdjęcia Svena Nykvista, stałego współpracownika Bergmana. Film ten uważa się za pierwszą część trylogii, na którą składają się poza tym Goście Wieczerzy Pańskiej i Milczenie.

 

(Filmoteka Narodowa)