„Obłok Magellana” to chyba najbardziej epicka opowieść w karierze Lema, połączony zapis pierwszej, wieloletniej wyprawy międzygwiezdnej i historia ludzkości aż do XXX stulecia. W mniejszym stopniu niż „Astronauci” koncentruje się na technice, bardziej na psychologii. Lem kładzie nacisk na relacje między ludźmi zamkniętymi na 20 lat w statku kosmicznym. Przedstawia bohaterów zmagających się z kryzysami wewnętrznymi, a nie z zagrożeniem z Kosmosu. Jeszcze nie ryzykuje tu pokazania kontaktu z obcą cywilizacją – przerywa powieść w najciekawszym momencie. Czarno-biały czeski film Jindrzicha Polaka „Ikaria XB-1” nie wymienia w napisach Stanisława Lema, zmieniono nazwę statku (z mitycznej „Gei” na równie mityczną „Ikarię”), a bohaterowie noszą inne imiona, jednak główne wątki – życie na pokładzie statku w trakcie długiej podróży, kryzys psychiczny załogi, spotkanie wymarłego statku kosmicznego z Ziemi – ewidentnie zaczerpnięto z powieści Lema. W latach 60. film był chwalony za nietypowe podejście do tematu podróży kosmicznej, potraktowanej nie jako pasmo przygód, ale społeczno-psychologiczne doświadczenie. Dziś widać, że właśnie tego typu najlepsze wątki pożyczono od Lema, a gdy twórcy próbowali dodać coś od siebie, wprowadzali schematyczne i logicznie błędne klisze z gorszych produkcji fantastycznych. (...)

​

M. Chaciński, S. Chosiński, K. Fred, J. Loretz, K. Wągrowski – esensja.pl