Edo, rok 1630. Pokojowa polityka szogunatu Takugawów sprawiła, że wielu samurajów pozostaje bez pracy i środków do życia. Do posiadłości klanu Ii przybywa Tsugumo Hanshiro, biedny samuraj, który prosi o pomoc w popełnieniu harakiki, czyli rytualnego samobójstwa. Saito, przywódca klanu, sądzi, że Hanshiro wcale nie chce popełnić samobójstwa, a jedynie wzbudzić litość i wyłudzić jałmużnę. Opowiada mu więc historię Motome, który wcześniej przyszedł z tą samą prośbą i któremu Saito pomógł popełnić harakiri. 

„Harakiri” to majstersztyk kina samurajskiego, dorównujący najlepszym filmom Kurosawy. Pieczołowicie zagrany i zrealizowany, olśniewa starannym kadrowaniem i pracą kamery, a mistrzowsko skonstruowana historia trzyma widza w ciągłym napięciu. Dzięki temu nie tylko otrzymał nagrodę jury na festiwalu w Cannes, ale także zdobył uznanie publiczności, którym cieszy się do dziś. „Harakiri” to obowiązkowa pozycja dla każdego miłośnika japońskiego kina, ale film powinien się spodobać również szerszej publiczności.

​

Paweł Aleksandrowicz